W pierwszej połowie XIII wieku odnotowano fakt mówiący istnieniu kościoła we wsi. Nie wiele wiadomo o pierwszy kościele we wsi, przypuszcza się, że pierwszy kościół wzniesiony był z kamienia. Na początku XVIII wieku spłonął lub został rozebrany. W tym samym czasie kościół odbudowano wznosząc nową budowlę.
W XIX wieku na terenie przykościelnym wzniesiono kaplicę grobową rodu Kalkreuth a także drewnianą dzwonnicę, w której umieszczono pochodzące z początku XIX wieku dzwony.
Kościół wzniesiono w konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem ceglanym, na rzucie prostokąta z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Przyjęty obrys powtarza zapewne kształt i wymiary budowli wcześniejszej. Prostą bryłę nakryto dachem dwuspadowym, przechodzącym w trójpołaciowy w części prezbiterialnej. W części zachodniej wyprowadzono niewielką wieżę zwieńczoną barokowym hełmem z latarnią. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia – jedno w ścianie zachodniej, drugie, wtórne, w północnej ścianie trójbocznie zamkniętego prezbiterium. Elewacje kształtuje nieregularny rozstaw słupów łączonych krótkimi ryglami. Okna o zróżnicowanym wykroju wprowadzono w dwóch poziomach, których układ determinuje dyspozycja wnętrza.
Po drugiej wojnie światowej kościół dostosowano do potrzeb liturgii rzymskokatolickiej i poświęcono w 1949 roku, jako filialny ówczesnej parafii pw. Jana Chrzciciela w Międzyrzeczu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz