Początki historii Domu sięgają roku 1910, kiedy to miejscowy proboszcz Ludwik Tunkiel powziął myśl wybudowania sierocińca. Duchownego wspierał hrabia Łazarz Henkel-Donnersmarck, który zobowiązał się do sfinansowania większej części przedsięwzięcia. Dzięki przychylności starosty p. Gerlacha wiosną 1910 roku rozpoczęto budowę obiektu. Działania zostały zakończone w listopadzie tego samego roku. Dom nazwano Zakładem Hrabiego Łazarza ku uczczeniu złotych godów małżeńskich darczyńcy. Do dziś inicjały nazwy i rok powstania widnieją na frontowej ścianie budynku. Dom w myśl założycieli „…ma nieprzerwanie po wszystkie czasy zastępować dom rodzinny sierotom i dzieciom opuszczonym...” (cyt. z kronik Domu).
Na przestrzeni lat 1932÷1938 zmienia się charakter usług świadczonych przez Dom. Śląski Urząd Wojewódzki w Katowicach za zgodą proboszcza Kochłowic Księdza dziekana Franciszka Szulca przeniósł oddział Dziecięcy ze Śląskiego Zakładu Psychiatrycznego w Rybniku. Na miejscu dotychczasowego Katolickiego Domu Sierot powstał pierwszy „Zakład Specjalny dla dzieci upośledzonych umysłowo”. Dzieci dotychczas przebywające w Domu zostały przeniesione do placówek w Chorzowie, Szopienicach i Świętochłowicach.
Czasy wojny nie oszczędzają Domu. W roku 1940 z budynku zostają wydalone siostry Boromeuszki. Obiekt zostaje przejęty przez uchodźców przybyłych z Besarabii i Bukowiny, którzy przebywali pod kierownictwem Waffen SS. Teren Domu stał się obozem, z którego kierowano na indywidualne gospodarstwa i siedziby. Po zakończeniu wojny Dom wraca do prawowitych właścicieli. Jednak mienie zostaje zdewastowane, a cenniejsze przedmioty rozkradzione.
W 1951 roku następuje reorganizacja Zakładu, który staje się domem „wyłącznie dla chłopców od 3 do 18 roku życia – typ ciężkiego upośledzenia umysłowego” (cyt. z kronik Domu).
Rok 2011 przynosi kolejne zmiany. Dom Pomocy Społecznej rozszerza swoją działalność, obejmując opieką również osoby dorosłe niepełnosprawne intelektualnie.
źródło: http://dps-rudaslaska.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz